Nog 119 keer slapen...

Dag Rafiki’s,

De EERSTE maand op Congolese bodem is een feit ! Wat is me in die maand vooral al opgevallen, dat ik in een mega zalig de max gezin verblijf en ze er goed genoeg voor zorgen dat ik het thuisfront niet te hard mis. Wat niet wil zeggen dat ik niet aan jullie denk !
Maar voor degene die mij al te hard missen en niet zonder me kunnen, volgens de kalender die Woody ( Sarah) voor me heeft gemaakt is het nog 119 keer slapen.. Ja begin maar te tellen zou ik zeggen. Daar hou ik me momenteel niet mee bezig, voor mij vliegt te tijd! Het gaat allemaal zo rap en te snel dat voor ik het goed en wel besef terug in Geel zal staan.

Goed wat is er allemaal nog gebeurd? Op mijn stage begin ik zowat mijn draai te vinden en heb ik dus samen met de kleinste maskers gemaakt uit papier maché, een techniek die hier bij de broeders niet echt gekend is en voor hen dus zeer spannend. Wat me vooral opviel was dat vele van de kleinste na één laag papier al dachten dat het klaar was en dat ze direct een masker zouden hebben, wel grappig als ik dan in het Frans/Swahili’s moest uitleggen dat we meerdere lagen papier nodig hadden omdat het anders niet stevig genoeg zou zijn en dat het minimum 24uur moet drogen. De telleurstelling was wel op hun gezichtjes te lezen. Het droogproces van de maskers had 5 dagen nodig om volledig droog te zijn, door het vochtige/warme klimaat momenteel ging dat dus wat trager.

Eenmaal de maskers droog waren, hebben we ze dus geschilderd ( zie bijlage voor de resultaten) Mijn eerste trots :D ! Verder wou ik met de kleinste toneel spelen, al viel dat niet echt in de smaak en waren ze eerder geïnteresseerd in verschillende spelletjes. Ook goed, ik hen al laten kennis maken met 1.2.3 piano, wat ze echt plezant vonden. Ook elke dag willen ze de maskers bekijken om te zien of ze er nog zijn en of ze nog even mooi zijn, de eerste dagen was er steeds ruzie onder de kinderen om de maskers door dat er steeds ruzie was heb ik maar de regel ingesteld dat wanneer er ruzie is om de maskers er niets met de maskers word gedaan. Wel vrijdag ging het goed, was ook de dag dat we de foto’s hebben getrokken van de maskers en de kinderen. Al was er in het begin een ruzie tussen twee kinderen maar het fijne om te zien was dat de anderen direct tussenkwamen, stop ermee of we mogen weer niets doen met de maskers omdat jullie ruziemaken. Mijn tactiek sloeg dus wel aan, mooi om te zien.

Ook mag ik op mijn stage samen met Viktor een project uitwerken rond muziek, spannend wel maar wel echt fijn dat ik een echte SCW opdracht krijg binnen de stage !

Verder zijn we ( Viktor en ik) zaterdag 21/02/2015 de stad gaan bezichtigen samen met Patient. Patient is ne jonge gast die bij Pére Simon aan het werk was. Maar hij zou ons dus de stad laten zien. Haha, wat in mijn ogen dus anders is uitgedraaid… We zijn van het ene cafétje naar het andere café getrokken. En de cafés hier zijn toch een tikkeltje anders dan bij ons, zo kan je het een beetje vergelijken met een fout feestje in een donkere kleine ruimte om 15:00 ’ s middags. Maar ik heb me wel geamuseerd, en zeggen dat die niet kunnen zuipen zal ik toch ook niet doen. De pintjes hier zijn 75cl i.p.v. 25cl die wij gewoon zijn in België. Het grappige aan de avond was wel dat wanneer we terug keerden naar huis, dat Patient onze gids dus wat zat was en dus maar aan het brabbelen was in het Frans, wel ik was blij als ik thuis aankwam!
Ook op zondag (22/02/2015) heb ik tijdens de afwas, ja hier word dat dus met de hand gedaan en hebben we niet de luxe van een afwasmachine, wat hier toch vaak gewoon leeg zou staan aangezien de stroom wel regelmatig uitvalt. Maar ik heb dus tijdens de afwas samen met mijn zussen Donathan, Mira en mijn mama Odette een fijn gesprek gehad over dates/relaties/afspraakjes/feestjes hier in Afrika en België. Hier is het dus NOT DONE dat je als meisje op je 16e of vroeger een eerste liefje hebt, laat staan meerdere liefjes hebt. Ook mag er niet worden afgesproken met een jongen, of toch niet zonder de toestemming van de ouders. Verjaardagsfeestjes zijn blijkbaar enkel met de meisjes van de klas. Hier word er vaak gedacht dat wanneer een meisje met een jongen over het straat loopt dat er meer aan de hand is. Ook Mira mijn zus van 21 en dus even oud moet nog voor alles wat ze gaat doen overdag/ ’s avonds toestemming vragen aan de mama, wat voor mij zo een beetje terug aanpassen is, aangezien dat bij mij thuis niet meer moet. Kortom ik heb een boeiend gesprek gehad met men zussen en de mama.

Om zo wat af te sluiten, momenteel zijn dus de 40 dagen voor vasten gestart. En bidden we elke avond, wat voor mij soms wat te veel wordt en ik het wel ook moeilijk mee heb. Ook deze week heb ik weer een “lisastoot” uitgehaald bij het gezin… Hier komt ie… Zo hadden we na het bidden op een avond een gesprek met de papa ( Gilbert) die vertelde dat we dus vrijdag(gisteren 27/02/2015) een offer moesten brengen voor god tijdens de 40dagen vasten. De papa stelde voor om vrijdagavond niet te eten als offer, waarop ik ja natuurlijk zei: “ oh dan moet ik zien dat ik tijdens de middag in Bakanja extra eet.” Voor ik het goed en wel besefte was iedereen aan het lachen inclusief mijn mama en papa.. Jah, mijn eten is nu eenmaal heilig… Maar ik heb gewoon een boterham gegeten ’s avonds omdat ze er toch op stonden dat ik at.

Wel heb ik het soms zo nog wel wat moeilijk om mijn plaats te vinden in het gezin. Vooral ’s morgens 6 meisjes die zich willen douchen en wassen, 2 badkamers en echt van 6uur tot 7uur zijn deze bezet. Ik wring me er nu meestal gewoon tussen maar soms weet ik gewoon niet of ze daar wel mee gediend zijn of niet omdat ze soms gewoon in het Swahili ‘s praten en ik daar niet echt alles van versta. Het is nog wat een zoektocht, maar los van dat is het wel aangenaam om als ik terug kom van mijn stage steeds iemand te hebben om mee te praten. Plus er gebeurd elke dag wel iets grappig hier thuis waardoor er wel gelachen wordt.

Goed, ik denk dat het dat zo wat was voor deze week… weer een avontuur rijker !!!

Bayoo !! tot de volgende ;)

Ps: Rafiki = vriend in het Swahili ’s
Pss: Vandaag (28/02/2015) iemand gehad dat op straat ( aan mijn huis) mijn naam zat te roepen om met mij te kunnen praten. Heel raar allemaal, maar het kwam er op neer dat hij geld wou… Zucht we worden hier als blanke echt bekeken als rijke mensen ( ze moesten eens weten hoe ik in België bijna elke zondag paraat sta om pistolets en taartjes te verkopen om mijn centjes te verdienen).
Psss: Ik ook hier de Giant Lisa ben..
Pssss: Facebook werkt op mijn stageplaats, maar nog niet via mijn internetmodem.