Crêpes & mazishi op zen Congolees

DAG iedereeeeeeen, ( ik moet spontaan aan Alberto denken)

Ik blijf maar het een achter het ander meemaken. Zo heb ik dinsdag 17/02/2015 pannenkoeken gemaakt voor het gezin. En met glans geslaagd! We hebben er met het hele gezin van kunnen smullen.

Voor degene die het nog niet weten, maar vandaag is het dus as-woensdag. Met als gevolg dat ik weer maar eens naar de mis ben gegaan om mijn askruisje te krijgen. Ik ben er zeker van dat, dat de eerste keer is dat ik dat heb meegemaakt. (Bomma zal wel trots zijn). De mis heb ik gevolgd om 9:00 vandaag in Bakanja Centre met nog zo'n 200 andere jonge kinderen/studenten. Ook deze keer was het koor geen professioneel koor maar een die bestond uit kinderstemmen ( heel schattig) en daarom dus ook weer helemaal anders. Na de mis kwamen de kinderen van Bakanja ville bij me langs dat ik men kruis moest uitvegen want dat, dat zo hoort. Ik heb er dus jammer genoeg geen foto van.

Wel een grappig weetje is dat ze hier in het gezin blijkbaar toch nog een broer hebben Gabbi en ze dus met 7 kinderen zijn. Hij verblijft op internaat en daarmee dat ik die nog niet gezien had. Gisteren met hem wat kunnen praten, vriendelijk manneke. En om op Hanne te reageren, water gaan halen heb ik nog niet moeten doen. Ze doen het momenteel met een waterput voor het huis en zo vullen ze emmers met water, daar moet ik wel bij helpen. Maar echt gaan halen nee dat nog niet.

De reden waarom Gabbi thuis was, is ook de reden waarom het al een hele week enorm druk is bij het gezin. De zoon van de zus van de papa is gestorven en vandaag was het de begrafenis. En ik als muzungu mocht (moest) mee. Dus vandaag om 12:30 samen met Mira naar de begrafenis geweest van haar neef ( Jerome 30/04/1982-14/02/2015).

Eerst heeft Mira nog een laatste groet gebracht en daarna zijn we samen met de menigte naar de kerk gegaan. In de kerk was het mooi om te zien dat er tijdens de viering twee vogels door de kerk vlogen en sierlijk floten.

Een begrafenis hier is toch wel een tikkeltje anders dan in België zo was er enorm veel volk aanwezig en was het met een zot koor van ongeveer 60 man, wat een enorm effect gaf als een lied zongen ( kiekenvel bij mij). Ook werd er veel luidop geweend en geroepen wat vooral heel pakkend was bij mij. Nog een echt enorm verschil is dat een begrafenis hier ook gefilmd word en ook echt veel fotografen die foto's aan het trekken waren, ik vond het maar gek. Verder duurt zo'n viering 3uur wat voor mij wat lang is en warm met zo'n 30 graden buiten en plakkend zitten tegen andere op een bankje.

Na de viering zijn we met iedereen naar het huis getrokken, waar het normaal is om de week ervoor met zen allen in een leeg huis te blijven slapen op de grond of strandstoelen: Dan wenen, zingen, bidden ze allemaal. Wanneer we aankwamen heb ik dus een kijkje kunnen nemen in de woonkamer, waar het vol zat met vrouwen die aan het wenen/zingen/ bidden waren. Ik vond het mooi en ontroerend tegelijk, ik vind het een mooi gegeven dat ze allemaal samen rouwen om de persoon en niet zoals bij ons in België gebeurd, waar verdriet iets is wat men gek genoeg vaak niet laat zien en een innerlijk proces is. Hier in Afrika is het een duidelijk uitwendig sowieso ook wel inwendig proces, maar ze hebben geen schrik om hun verdriet met anderen te delen.

Los van dat ik de toerist heb uitgehangen (ofja zo voelde ik me toch) heb ik ook met andere mensen die daar aanwezig waren gepraat. Die gesprekken gaan dan vaak over, van waar kom je, wat doe je hier, is het uw eerste keer in afrika, wat is uw naam, waar slaap je en is u haar echt? Ja mijn lange haren vallen hier enorm in de smaak. Als ik ze dan moet uitleggen dat het mijn echte haren zijn en dus niet zoals hun lange lokken ( ingevlochten), dan zijn de vrouwen er helemaal weg van.
De mannen hier zouden het graag eens knippen met de tondeuze ( ik liever niet) maar ze vinden dat ik dan pas een echte Congolese ben. Voor degene van Geel en die Viktor kennen, Viktor is nen echte Congolees momenteel. Hij is in bezit van een schoon broske, Geknipt en gekapt door de nieuwe leerlingen van de opleiding “kapper.”

Bakanja-ville doet voor de jongeren ( degene die ’s middags komen om hun te wassen en te voetballen) elk jaar had ik verstaan een opleiding, vorig jaar was dat taxichauffeur en dit jaar bieden ze de opleiding tot kapper aan. Het “kapsalon” waar ze de lessen zullen krijgen hebben we maandag geopend door het haar en de baard van Pére Eric te knippen en Viktor is hem dan gevolgd. Dus momenteel lopen er op Bakanja-Ville twee broskes rond. Ik heb me wel al kandidaat gesteld als proefkonijn om te leren invlechten ( tressage), ben eens benieuwd !

Goed, zoals je wel leest weer het een en ander meegemaakt. En probeer ik jullie zo goed mogelijk op de hoogte te houden aangezien skype en facebook nog steeds niet echt willen meewerken. Om eerlijk te zijn Skype heb ik wel nodig om zo af en toe eens te kunnen babbelen met de vertrouwde kroost daar in het Belgenlandje, maar facebook heb ik nog niet echt gemist. Maar ik maak me er zeker geen zorgen over… Polé polé zoals ze hier zouden zeggen.

En misschien interessant voor degene die me willen bereiken of gewoon eens iets van zich willen laten horen kan het altijd door mij te mailen of te smsen, maar mijn Belgisch nummer heb ik even aan de kant gelegd en ben ik nu in bezit van een Congolees nummer.

Email: Lisa_verstegen86@hotmail.com
Gsmnr: 00243 847 426 537

Bayoo !!!

Ps: Die venten hier zijn niet te doen, trouwen, trouwen, trouwen,… ( geen schrik ik kom tot nu toe nog alleen naar huis)
pss: Maarten aka den dikke, uw armbandje hier is nogal in trek.. elke dag is er wel ene die wil da ik het hem cadeau doe. Maar ik vertel ze steeds dat dit van u komt en ik dat niet mag doen want ik het terug moet geven.
Psss: De pagina van Joost in het boekje is momenteel nog niet gebruikt geweest.