Het een en ander vanuit Congo

Jambo allemaal!

Aangezien mijn andere blog wordt geblokkeerd in Congo ben ik op zoek gegaan naar een blog dat wel werkt hier. Degene die me aan het stalken zijn op facebook, moet ik jullie teleurstellen dat momenteel in Congo, facebook wordt geblokkeerd. Dit komt door de situatie in Kinshasa, wanneer dit terug zal werken weet ik niet. Ik doe het dus nu met Skype, mail en smsjes op mijn Congolees nummer.

Ik ben dus al een dikke week in Congo en heb wel al het één ander meegemaakt. Laat ik beginnen bij het begin. Zo hebben Viktor en ik voor we de Congolese bodem konden bereiken een lange weg afgelegd.

We zijn 30 januari vertrokken in België richting Schiphol om dan daar het vliegtuig te nemen richting Frankfurt waar we moesten overstappen richting Ethiopië om tot slot onze vlucht naar Lubumbashi te nemen. Maar de natuur besloot om een laagje sneeuw te laten vallen en dat net op het moment dat wij wilden opstijgen. Met als gevolg dat wij onze aansluiting in Frankfurt hebben gemist en een nacht ( korte nacht) in een hotel hebben overnacht.

De dag erna vlogen we gek genoeg terug naar Brussel om dan daar een vliegtuig richting Kinshasa te nemen en tot slot in Lubumbashi aan te komen. De vluchten gingen allemaal wel vlot, voor mij was het de tweede keer dat ik zou vliegen. Ik vind het een zalig moment wanneer we boven de wolken komen en je precies een troetelbeertje bent.. Het ziet er altijd zo zacht uit.

Eens aangekomen in Lubumbashi 31januari 23:15, wachte Pére Simon en Pére Jan ons op aan de luchthaven. Het volgende avontuur dat ons te wachten stond was dat onze Bagage niet bij de vlucht zat, met als gevolg dat we 3 dagen in de zelfde kleren hebben rondgelopen. Al een geluk had ons mama nog gezegd dat ik wat vers ondergoed in mijn handbagage moest steken voor het geval dat.. Wel het was van dat. DANK U MAMA.

De eerste drie dagen heb ik doorgebracht bij Pére Simon, Pére Jan,... Later die week ben ik naar mijn gastgezin gegaan. Ik verblijf bij het gastgezin waar Hanne vorig jaar bij verbleef. Het gezin bestaat uit 6 zussen. Ik heb altijd een zus gewild, wel nu heb ik voor 4 maanden 6 Afrikaanse zussen. Ik slaap op de kamer bij Mira de oudste, zij is even oud als mij ook 21, de andere zussen zijn jonger. Hier kijken ze allemaal naar Disney channel en om 20:00 Belgische tijd en dus hier 21:00 kijken ze hier allemaal naar Violetta, voor mij is dat mijn vervanger van THUUUUIISSS en ik train er mijn Frans ook wel mee.

Op de stage gaat het polé pole ( langzaam) maar mijn stagebegeleider Pére Emiel neemt me zoveel mogelijk mee op postolat. Een postolat hier is dat ze samen met een kind naar de ouders of een familielid gaan om te overleggen of ze het kind terug kunnen re-integreren in de familie. Hier gebeurd het dat ze het kind wel terug aanvaarden maar dat het kind het zelf niet wil en dus de volgende dag terug bij ons in Bakanja Ville staan. Ook heb ik al zien gebeuren dat de ouders het kind niet terug willen aanvaarden. In het geval van dat het kind niet wil houden ze het kind nog een tijdje in Bakanja Ville om het kind wat stabieler te maken en er gesprekken mee te voeren dat een leven op de straat niet de toekomst is die ze willen. In geval van dat de ouders het kind niet willen, gaan ze op zoek naar mogelijke andere familie in Lubumbashi. Maar indien men geen familie meer heeft verblijft het kind nog een poosje in Bakanja ville en gaat het studeren in Bakanja centre.

Mijn eerste stage dag in een Afrikaanse ''De Lijn" gezeten. Hier zijn dat grote bestelbussen waar met met 16-18 man inkruipen. Wat me hier opvalt was dat ik een Muzungu ben (blanke) iedereen roept het en wil me aanraken alsof ik één of andere heilige ben. ( ze zouden eens moeten weten). Ook onder de jongeren die 's middags langskomen op Bakanja Ville om zich te komen wassen, voetbal te spelen, anderen te bestelen,... willen steeds weer met mij trouwen, mijn eerste aanbod was 1dollar, frére Patrick ging meteen in verzet dat dit veel te weinig was. Het is wel grappig hoe ze steeds weer vertellen dat ze met een Blanke dame gaan trouwen want in hun ogen hebben wij geld.

Wanneer ik hen vertel dat ik niet wil trouwen krijg ik telkens weer de vragen: Ben je al getrouwd? Heb je al kinderen? Waarom niet trouwen? Hoe je moet geen geld hebben voor een vrouw in België?, ....

Samen met de kinderen en de jongeren leer ik al wat Swahili's, moeilijker dan ik dacht. Maar ik ga voor mezelf de uitdaging aan om het na 4 maand toch te praten, los van het Frans dan want daar is ook wel nog wat werk aan. Maar zoals jullie me kennen, ik leg het dan wel uit met handen en voeten.

Zondag ga ik naar de mis van Pére Simon, de vieringen hier zijn anders dan wat wij gewoon zijn van een misviering. Hier is het met zingen, dansen, bidden ook wel. Maar naar de mis gaan is een beetje als een (bekwame zoals ze het in Geel zeggen) TD.

Euh ik raak wat uitgepraat. Ik laat dus vanaf nu via hier het één en ander van me weten wat ik allemaal meemaak.

Bisous, bisous !

ps: Hanne, ze vonden uw cadeau fantastisch!
pss: Aan iedereen die in het boekje heeft geschreven, Dank u wel !