Er was eens...

Er was eens…
Een goede vriendin, Sarah a.k.a. Woody die mij de opdracht gaf om mijn eigen sprookje te maken. Ik nam de gelegenheid om mijn volgend blogbericht op te dragen naar haar “opdracht”. Wel moet ik erbij vertellen dat ik enkele namen heb veranderd om zo hun privacy niet te schenden. Ik zou zeggen geniet ervan !

Er was eens een meisje genaamd Lisa die besloot om haar stage te doen in het verre Afrika. Zo’n drie maand geleden vertrok ze in Geel richting Lubumbashi gepakt en gezakt om zich vijf maanden te laten onderdompelen in een Cultuur die voor haar toen nog vreemd was. Ondertussen is Lisa er al drie maanden en leert ze nog elke dag nieuwe dingen. Lisa werkt elke dag op het terrein van het kasteel Bakanja. Het Kasteel Bakanja Word bewaakt door Koning Eric, en zijn vier ridders genaamd, Fad, pad, mad en Jad.

Zo is Lisa na haar avonturen in Zambia terug aan het werk in het Kasteel Bakanja. Lisa neemt de lessen alfabetisatie over van de twee andere hofdames, Flore en Sylvia. Sylvia een dame met een nuchtere kijk op de zaken en Flore die altijd heel rechtuit was, of het de anderen nu aanstond of niet ze zei het toch. De twee samen vormende een ludiek duo waar elke dag wel mee kon worden gelachen. Geen dag ging voorbij waarbij de dames niet gelachen hadden. Maar jammer genoeg was het avontuur van korte duur en zijn de twee dames al terug naar het koninkrijk der Belgen.

Lisa kan nu rekenen op de assistentie van de Congolese stagiaire genaamd Bertha. De eerste dagen was nog wat zoeken naar hun samenwerking, want het bleek al snel dat Lisa al het werk deed en Bertha met de voorbereiding naar haar prof ging om aan te tonen hoe goed ze het wel deed. In werkelijkheid, had Lisa een race tegen de klok gedaan om de voorbereiding klaar te krijgen.

Tot de ergernis van Lisa toe besloot ze om deze ergernis aan de kant te schuiven en het er eens met haar over te hebben. Dit gesprek gaf niet direct een wending aan de samenwerking al had Lisa gehoopt van wel na dat Bertha zei: “ Ik zal mijn best proberen doen, morgen kom ik zeker helpen met de voorbereidingen.” Maar tevergeefs.

Dus zocht Lisa verder naar andere manieren om samen te werken of toch om de krachten van Bertha erbij te betrekken. Lisa besloot om aan Bertha te vragen; “ heb jij op school Frans op een fijne manier aangeleerd gekregen of via een fijne methodiek” waarop Bertha reageerde “goh, nee niet echt heel schools “ en tevergeefs hun samenwerking..

Lisa zocht verder en verder, en ze zocht en zocht….

Tot op een dag gebeurde ze het Lisa bedacht een manier om aan Bertha te vragen om haar voorbereidingen van de lessen na te lezen op mogelijke fouten in het Frans. Aangezien Lisa niet zo sterk is in het schrijven van een taal, dus laat staan een taal die voor haar ergens toch wel als vreemd aanvoelde.

Dit bleek succesvol en had als gevolg een begin van hun goede samenwerking. Al zou de samenwerking van korte duur zijn aangezien Bertha maar stage deed tot het einde van April. De daaropvolgende dagen werkten Bertha en Lisa goed samen en wist Lisa zelf Bertha te complimenteren met de kracht van haar aanwezigheid in de lessen.

Lisa zag dat een compliment ook bij Bertha veel teweegbracht en zij dit duidelijk niet gewoon was. Bertha voelde haar duidelijk meer op haar gemak en bloeide voor die korte tijd open. Bertha en Lisa deelden samen ook hun liefde voor dansen en muziek, zo konden ze het naast de lessen ook steeds beter met elkaar vinden en hadden ze zelf een liedje waar ze beiden indirect samen op gingen dansen.

Lisa en Bertha groeiden uit tot beste vriendinnen… en ze leefden nog lang en gelukkig.
----------------------------EINDE------------------------------------








Haha neen Hier is het nog lang geen einde van het sprookje. Lisa en Bertha groeiden doorheen de weken wel naar elkaar toe en leerden elkaars aanwezigheid appreciëren. Dit misschien ook wel omdat ze het sommige dagen zwaar te verduren hebben.

Dit komt omdat zij één van de weinige dames zijn in het kasteel Bakanja. Ze worden dagelijks omringd door vele mannen die hoffelijk willen zijn omdat ze de kans zien om met één van de dames te willen trouwen.. de ene biedt zoveel en de andere biedt meer, en allemaal dezelfde hoopvolle ogen dat één van de dames op een dag toe zou zeggen en met de jonge man zou trouwen.

Zo kreeg Lisa op 24 maart haar eerste liefdesbrief van een jonge man genaamd John . Op het briefje dat ze kreeg stonden de woorden:

"Lisa je t’aime comme ma mère.
Lisa aime moi aussi.
Si je te vois je suis à l’aise.
Lisa ma banane.
Moi John Je t’aime toujours.
Merci Lisa. "

Lisa bedankte de jonge man vriendelijk maar gaf niet toe aan zijn grillen. De jonge man stond rond het kasteel Bakanja namelijk gekend als een jonge man die wel eens wat onrust durfde zaaien. Na de afwijzing van Lisa gaf hij niet op, elke dag stond hij weer aan de poort van het kasteel Bakanja te wachten tot de poorten op klokslag 12:00 opengingen en hij “zijn” Lisa kon zien. Misschien had het ook te maken met het feit dat hij zijn kleren ook moest wassen dit gaf hem een reden meer om te wachten aan de poorten van Kasteel Bakanja.

Om 14:00 klokslag stond hij elke dag klaar om te lessen te volgen, ook al was hij de slimste van de klas en assisteerde hij Bertha en Lisa wanneer zij geen andere woorden meer konden vinden om het uit te leggen aan de rest van de klas. Op 27 april had John zijn volgende liefdesbrief bij de hand had en overhandigde deze aan Lisa.

"Bonjour Lisa,
Moi je suis bien et toi aussi?
Lisa Je sais que tu es mon amour.
Lisa je t’aime, aime moi aussi.
Lisa tu es la plus belle que toute les filles.
Que moi, je me pourquoi je dis comme ça.
Parce que je t’aime beaucoup plus que ma mère .
Même si ma mère dis que elle aime moi je n’aime pas.
Mais si Lisa dis que John je t’aime.
Chaque fois si je ne texte pas je me sens pas bien.
Lisa le jour que tu vrai parle que John je t’aime.
Je ne sais pas quoi que je fais.
pouz moi j’ai fait quoi pour toi ?
Lisa la belle fille ma deuxième maman de moi.
Lisa aimez-moi si tu aimes pas pour ce moment je me tues.
Lisa pour je sixième fois je t’aime
Ma belle- ton bogare pleure
Lisa Ma fleur-mon cœur-ma femme-ma chérie
John love Lisa
Merci ….. Réponds moi."

Maar ook bij deze brief bedankte Lisa de jonge man en zei “ ik heb het al elke dag gezegd, deze gevoelens zijn niet wederzijds, en dan nog de dot (Het geld dat een man moet betalen aan de vader ven het meisje waarmee hij wil trouwen) voor mij is toch te hoog. “ John en andere jongeren: “hoeveel dan?” Lisa: “ drie leeuwen, twee olifanten, drie nijlpaarden maar dit word elke week verdubbeld. “ De jonge mannen moesten allemaal eens lachen en vroegen aan Lisa waarom ze eigenlijk nijlpaarden wilde, Lisa had daar al een duidelijk antwoord voor klaar “ Om mijn huis te beschermen, hier weet je nooit met al die dieven.” Al snel gaven de jonge mannen toe dat Lisa er al goed over had nagedacht, maar dat het inderdaad wel wat teveel was.

De band die Lisa gekregen had met de jonge mannen op die drie maand was uniek. Ze merkte dat ze na de drie maanden die ze al bij deze jonge mannen heeft doorgebracht ze steeds meer hun vertrouwen won en ze steeds meer tegen haar durfden zeggen. Al heeft Lisa ook wel het gevoel dat ze steeds toegankelijker word voor iedereen, omdat ze ook al wel het een en ander in het Swahili’s kan zeggen en verstaan.

Elke avond keert Lisa van het Kasteel Bakanja terug richting haar nederig stulpje genaamd l’etage. Daar leeft Lisa samen met zes andere knappe dames en een jonge heer die er steeds weer klaar staan voor een babbel of een grapje. Ook de jonge heren van Kasteel Bakanja zijn de dames die hier vertoeven niet ontgaan. Elke dag krijgt Lisa wel een vraag hoe de ene dame heet die Lisa heeft vergezeld naar de winkel of hoe de ene dame heet die op het balkon vredig met haar heupen stond te wiegen op het ritme van de ondergaande zon. Het nederig stulpje wordt in goede banen geleid door Mama Odette en Papa Gilbert zij zorgen ervoor dat iedereen die zich onder het zelfde dak bevind niets te kort komt.

Maar toen gebeurde het, mama Odette werd ziek. Ze heeft iets aan haar rug en aangezien de medicatie hier heel duur is ze voor de goede zorgen naar Kinshasa gegaan. Mama Odette:“ ik blijf maximum twee weken weg.” Dus nam iedereen afscheid van onze Mama inclusief Lisa die Mama Odette veel succes en een spoedig herstel wenste.

Ondertussen zijn er al twee weken verstreken en is Mama Odette al verder gereisd Oeganda om daar verder verzorgd te worden. Lisa: “ alles komt toch goed met Mama? “, Mira: “ ja hoor, mama doet dat wel vaker.” Die avond nog belde Mama Odette om te vertellen dat alles goed gaat en ze hoopt snel terug naar huis te kunnen komen. Lisa zuchte van opluchting en zei: “ oef het gaat goed met mama, ze komt snel naar huis. “ De kroost moest het dus nog even doen onder leiding van Papa Gilbert en de oudste van de zes, Mira.

Papa Gilbert deed zijn best om Lisa bij het hele gebeuren te betrekken. Zo werd ze door Papa Gilbert uitgenodigd om mee te gaan naar een speciale misviering in de nabijgelegen wijk genaamd Kenia. Lisa was zeer benieuwd en sprong die zondag vroeg uit de veren, om mee te gaan naar de speciale mis.

Het was een mis voor de jonge mannen die in hun leven de beslissing hadden genomen om pater te worden. De mis werd opgedragen aan degene die al bezig waren aan hun studie tot pater. Zo werd er gevierd voor degene die in hun laatste jaar Filosofie zaten en degene die hun eerste jaar filosofie startte. Dit werd gevierd door dansen, het wijden van hun witte gewaad dat ze de komende jaren zouden dragen. Het was een kerk waar zeker een 1000 personen een plaats in konden krijgen en dan nog genoeg mensen die buiten aan de kerk stonden te wachten op een glimp van de toekomstige paters. Verder werd de viering begeleidt door een prachtig koor die onder begeleiding van piano oorverdovende stukken bracht. Maar na drie uur stilzitten op een houten bank zei Lisa tegen één van haar zussen “ mijn achterste begint pijnt te doen, bij u ook. “ Gracia: “ haha, ja bij mij ook.. duurt wel heel lang he 3uur. “

Voor Lisa was het een unieke ervaring om zo’n gelegenheid op grote schaal mee te mogen maken. Lisa vond het adembenemend dat er zoveel mensen zoveel vreugde hadden voor hun zonen, neven, vrienden die de beslissing in hun leven hadden genomen om god te dienen. Lisa stond op het einde zelf mee recht om met haar kont te schudden op de religieuze liederen en de finalisten proficiat toe te wensen. Al spookten er in Lisa haar hoofd wel enkele vragen rond: “ was dit ook zo nog in België? Is dit ooit zo geweest in België? Hoe zouden ze er bij ons in België op reageren moest je ervoor kiezen om pater te worden?” Na het hele gebeuren in de kerk was het achteraf tijd om alle nieuwelingen, finalisten te bestrooien met babypoeder en het geven van valse (lelijke, dat dacht lisa toch) bloemen.

Het gezin was achteraf nog uitgenodigd voor een hapje en een drankje bij de familie van één van de finalisten. Al bleef het eten eeuwig op zich wachten en stonden de dames en Lisa net op het punt naar huis te vertrekken als het eten aankwam. Met een maag die knorde trokken ze met het voertuig richting hun nederige stulpje L’etage. Eens thuis de buikjes rond gegeten gingen ze allen slapen na deze vermoeide maar toch een geslaagde dag.

Toen de week die daarop volgde was het genoeg geweest Lisa wilde niets liever dan het vliegtuig richting het Koninkrijk der Belgen nemen. Ze had er genoeg van, ze zou nooit meer terugkomen, ze haatte het.
Ze had met een van de ridders een woordenwisseling gehad, waarbij hij allerlei woorden zei in het Swahili’s waar Lisa niets van begreep. Lisa wist het, haar tranen ging ze niet meer kunnen bedwingen. Ze nam haar spullen en verliet Kasteel Bakanja. Nageroepen door de jonge mannen die niet wilden dat ze vertrok, vertrok ze toch omdat ze zich niet als zwak wilde opstellen tegenover de aanwezigen in het kasteel Bakanja.

Toen ze thuis aangekomen was, wilde ze graag naar haar mama en papa bellen om even haar hart te luchten. Eens ze de voordeur van de l’etage achter zich had gesloten rolden de tranen over haar wangen en werd ze door haar zussen omarmd dat het allemaal de moeite niet waard is. De Jongste van de zes zei : “ wie moet ik daar gaan slaan, het is toch weer niet de zelfde als de vorige keer?” Lisa: “nee het is iemand ander, maar je moet niemand slaan daar los je niets mee op.”

De oudste van de zes kwam vanuit de keuken terug met een glas water en zei “ kalmeer eerst een beetje en vertel dan eens wat er allemaal aan de hand is?” Na enkele minuten snikken en wenen, vertelde Lisa uiteindelijk het hele verhaal van aan het begin tot aan het einde. Papa Gilbert zei: “ er zijn nu eenmaal mensen die een goede opleiding hebben gehad en geleerd hebben om vriendelijk te zijn, en dan heb je nog mensen die dat nog niet geleerd hebben. Trek het je allemaal niet aan, zo’n mensen zijn uw tranen niet waard.” Met deze wijze woorden besloot Lisa haar tranen te drogen.

Die avond nog heeft Lisa nog gelachen met de bezorgdheid van haar Moeder in het Koninkrijk der Belgen. Lisa belde in tranen ook nog naar haar ouders in België omdat ze even nood had om zich te kunnen uiten in haar moedertaal. Haar moeder vroeg: “ Lisa, je bent toch niet verkracht hé ?” Lisa: “Hahahahaha, mama is dat nu echt het eerste waar jij aan denkt?” Moeder: “Ja je weet daar nooit…Maar als het dat niet is wat is het dan wel?” Ook aan haar moeder legde ze uit wat er precies aan de hand was en dan werd het verhaal onderbroken met haar vader die ook iets wilde zeggen. Vader: “ Lisa moet je eens wat weten?” Lisa: “ ja papa zeg het eens” Vader: “ moest je nu met de trein naar huis komen vanuit Gent zou het eens geen persoonsongeval zijn, ze hebben een vliegtuigbom gevonden aan de sporen. Zot eh!” Lisa: “ amai, en daar zijn wij al die jaren gepasseerd.” Vader: “ haha ja, aleh dat was het.. Kom op eh! “

Lisa dacht bij zichzelf dat ze het wel geprezen had met zo’n fijne ouders ! ze wisten perfect hoe ze haar moesten opbeuren als ze een mindere dag had. Al wist Lisa diep in haar hart dat ze het hier helemaal niet haatte en ze hier stiekem zelf niet meer weg wilde. Maar soms is het teveel en had ze het sterke verlangen naar haar Belgische thuis, maar dat verlangen verdween ook met de goede zorgen van haar zussen die met haar een pizza zijn gaan eten en dan samen nog heel wat gelachen hebben.

Lisa liet haar hoofd niet hangen en keerde de dag erop terug naar Kasteel Bakanja, daar gaf ze zoals de andere dagen les aan de jonge mannen en speelde ze met de jonge kinderen die bleven overnachten in Kasteel Bakanja. Een van de kinderen kwam naar Lisa en zei: “ Lisa alsjeblieft, lach, dans en zing terug. Want wij zijn gek en als jij niet gek doet zijn wij wat raar.. Alsjeblieft doe terug even gek als ons.”

Verder die week is Lisa nog samen met de Jonge kinderen naar een voetbalmatch gaan kijken tussen de Nonnetjes van Don Bosco en de dames van Don Bosco, de paters van Don Bosco tegen de jonge gasten van Don Bosco. In een echt voetbalstadia samen met alle jonge kinderen was er ambiance en werd er heel wat OEEE, WAAAA, EEEEEE, WOEEEEHOEEE geroepen naar de spelers op het veld. De nonnetjes speelden in training maar met hun kapje op. De paters waren in form maar net niet in form genoeg om te kunnen winnen van de jonge gasten. Het was een nipte match maar er werd vooral heel wat gelachen en genoten van het samen zijn.

Achteraf werd er nog het domein van Bakanja Centre met iedereen gespeeld en gegeten. Na een fijne maar vermoeide dag keerde iedereen terug naar Kasteel Bakanja of zijn eigen huisje. Lisa kroop die avond met een glimlach in bed en viel tevreden in slaap en droomde over de vele avonturen die ze die week weer had beleefd. . .


….. Einde…..


Ps: Mijn skills in de Afrikaanse dans steeds beter worden.

Pss: Ik mezelf al kan wassen met een halve emmer water, ben ik stiekem toch wel trots op.

Psss: Ik het enorm apprecieer dat Viktor hier ook aanwezig is, we verschillen zoveel van elkaar maar toch weten we wat we aan elkaar hebben. + Bedankt aan de mama en papa van Viktor voor de USB stick met nieuwe goeie films!

Pssss: we al drie weken elektriciteit hebben ! FEEST !

Ps 5: Mijn lensbescherming van mijn camera mee gaan zwemmen is in de stroom van de Zambezirivier en ik het dus moet doen zonder lenskap. Eens lomp, altijd zeker?

Ps6: Mijn ouders in België toch wel de beste blijven !

Ps7: Ik me eigenlijk afvraag, en wie het allemaal precies mijn blog volgt, voor degene die het volgen zeker en vast bedankt ! Maar laat gerust ook eens iets achter